204 Rzeczpospolita Polska

Polska

- Pomyłką pokoi... - zaczął po czym się zaplątał. Wydał z siebie kilka bliżej nieznanych nikomu dźwięków. - No przepraszammm... - powiedział w końcu załamując ręce. - Byłem pijany, zły, tęskniło mi się do normalniejszego towarzystwa niż to babskie i totalnie pomyliłem drzwi - tak... Czasem jednak umiał się zdobyć. Wstyd palił mu policzki. - Ale nie puściłeś mojej dłoni - wykrztusił na koniec. Spuścił wzrok. Teraz Anglik go powiesi. Zawsze lepsze to niż siostra gadająca o świątecznym seksie...

Fela

Feliksa nie było w pokoju od dłuższego czasu i szczerze mówiąc, zaczynała się o niego martwić.
Co jak co, ale gdy ten debil w coś się wpakuje, to... ach, szkoda gadać.
- Oj, brat... co ja z tobą mam... - westchnęła i wyszła z pokoju.

Fela

Dotarli do jego pokoju.
Nadal świdrowała go zielenią swoich oczu. Przenikliwie szukała słabego punktu... jakiego słabego punktu? Straciła wątek, miliony myśli przypływał i odpływały w zastraszającym tempie. Nie mogła się na niczym skoncentrować, znów pojawił sieę obraz jego poturbowanego ciała.
Z cichym jękiem złapała się za głowę.

Polska

- Nie było tak totalnie źle jak wyglądało... - posadził ją na łóżku samemu siadając obok. - Generalnie nawet ja nie sądziłem, że tak szybko będę mógł chodzić... - splótł palce swoich dłoni. - To była moja wina Fela. I nie ,,tak jakby", tylko moja.
Westchnął ciężko.

Fela

Z jej gardła wyrwał się nieludzki śmiech. Oczy rozbłysły jej nieopisanym blaskiem, pełnym czegoś podobnego do skrajnej wytrzymałości psychicznej. Jakby zwariowała.
- Nie było? Nie było? - powtórzyła cicho. - Ja go zamorduję. Zwyczajnie go zamorduję. - jej głos brzmiał spokojnie. Mówiła to z takim opanowaniem, jakby z jej ust podobne słowa wyszły wiele razy.

Polska

- Nie było. Miałem tylko problem z kręgosłupem przez który tyle tam siedziałem... - mruknął. - Jeśli go zamordujesz, to zapomnij o mnie, siostra - spojrzał na nią zimno. Tak samo by było, gdyby właśnie chodziło o każdy inny kraj. - Nikt nie będzie ginął z powodu takich błahostek.

Fela

Głos jej się załamał. Skuliła się na łóżku, szczelnie otulając ramionami.
- T-ty.... na- nawet nie wiesz jak się czułam... Uczucie, że.... to tak jakby zwyczajnie umierała część mnie! Wiesz jak ja cholernie się bałam?! Jak się bałam, że zostanę sama bezpowrotnie?! - krzyk przerodził się w łkanie. Nie miała już na nic siły.

Polska

- Siostra. To normalne... ale żyję tylko dzięki poczuciu, że mam ciebie... - uśmiechnął się, a po chwili dodał: - no w sumie to też totalna zasługa pościeli Arthura, bo upokorzeniem byłoby umrzeć przez jakiegoś ciula, który śpi z miśkiem-jednorożcem - burknął krzyżując ręce na piersi. - Za kogo ty mnie masz co? Nu ślady mam, kręgosłup jeszcze boli, ale się nie dałem żadnym Prusom, Rosji, Austrii czy Ludwigowi, więc nie panikuj. Mogłaś mnie stracić w wielu innych sytuacjach, w porównaniu z tamtymi sytuacjami to był pikuś.
Nie pikuś, PAN PIKUŚ.

Fela

Wstała, na jej twarzy malowała się frustracja. Usta zaciśnięte w kreskę, powieki opuszczone do połowy oczu. Zrobiła dwa kroki w stronę drzwi i stojąc do niego plecami zaczęła mówić.
- To był pikuś.... wiesz, nie wiedziałam, że jesteś masochistą. - tu zaśmiała się perliście. - Tylko... jeśli jesteś w stanie poświęcić życie dla miłości, która cię powoli niszczy to...
"... to nie myśl, że złorzę kwiaty na twoim grobie." ,dodała w myślach, opierając dłoń na klamce.

Polska

- Nie jestem masochistą. Generalnie było w moim życiu tyle bólu, że to już nie jest nic wielkiego...
Podszedł do niej i złapał ją za ramię zaciskając na nim mocno palce.
- Byłem gotowy poświęcić życie za durnego Napoleona, za cholerną niepodległość Ameryki, który o tym nie pamięta, poświęcałem się tyle razy dla tylu ludzi, ryzykując życiem w zamian za nic~! Ludzie kochali swój naród, część mnie, ale nie mnie. Ja potrzebuję miłości by żyć, siostra. Tyle razy ryzykowałem to mogę i teraz. Ty nie wiesz co to znaczy tak żyć, Felicjo...

Fela

- ... i w tym jestem gorsza od ciebie tak...? Bo w moim nic nie wartym zyciu nie musiałam się poświęcać? Polskie Państwo Podziemne - marna kopia wspaniałej Rzeczypospolitej, nic nie warte państwo... wiesz.... zazdroszczę ci. Wspomnień. Moje życie zaczęło się od wojny i tylko po to się narodziłam. I czasem żałuję, że dano mi szansę. Bo gdybym wiedziała jak to się później potoczy to dałabym się zabić. Albo sama bym to zrobiła. - westchnęła. - Ta rozmowa jest niepotrzebna, nic nam nie da.

Polska

- Nie mówię, że jesteś gorsza - jego głos był teraz niski, lecz wyjątkowo ostry i zimny. Oczy zabłysły czymś, bo bynajmniej nie należało do najlepszych uczuć. - Nie ma już Rzeczpospolitej - wywarczał -jesteśmy my. Myślisz, że ja w sercu czuję tylko Warszawę prawda? Ty czujesz Warszawę, ja... - westchnął ciężko. - Ty urodziłaś się by zastąpić mnie, ja jakiś cudem pozostałem przy życiu tworząc coś zupełnie innego. W czasie wojny, nie było Rzeczpospolitej. Byłaś ty jako Polskie Państwo Podziemne i ja jako ludzie na emigracji z rządem w Londynie. To tworzyło wspomnienie Rzeczpospolitej. - jego oczy zaczęły przybierać ciemny kolor, bardziej przypominający niebieski niż zielony. Jesteśmy jak drzewo siostra, ja będący korzeniami i dolną częścią pnia, ty będąca jego górną oraz gałęziami i liśćmi... Jesteś nowym początkiem siostra. Taka jest prawda.[/b]

Fela

- ....kocham cię debilu. Cholernie cię kocham. - brzmiało to jak przeprosiny. Oparła czoło o drzwi, przygryzając wargę. - Kocham cię, ale... ale obiecuję ci, że... że jeśli kiedykolwiek jeszcze coś ci się stanie, nie powstrzymam się przed niczym.

Polska

- Co nie zmienia faktu, że powinienem odejść na emerytuję jak Prusy - przytulił się do niej. - Kocham cię siostra. Ale nie możesz robić czegoś dla mnie, w szczególności, gdy sprawisz mi tym ból.
Pocałował ją w policzek złapał za rękę i pociągnął w stronę sali balowej. Trzeba było ubrać tę choinkę i resztę sali. Mimo wszystko jego oczy nie przybrały naturalnej barwy.

Fela

W połowie drogi wyrwała dłoń. Stanęła na środku korytarza.
- Później przyjdę. - mruknęła cicho i szybkim krokiem ruszyła do swojego pokoju.
Wzięła z niego ozdoby choinkowe i zaczęła nimi stroić wnętrze hotelu.
Takie małe dzieło zniszczenia... takie małe odreagowanie.