204 Rzeczpospolita Polska

Polska

Jakby nie było w teorii i praktyce jest taka sprawa, że mieliśmy także Polskie Państwo Podziemne, więc Polski winny być dwie z logicznego punktu widzenia. Ale Hidekazowi z Felicji wyszedł Feliks i tak już zostało.
A skoro już pominęliśmy słówko wstępu czas przejść do opisu pokoju. Tak więc stało tu łóżko w biało-czerwonych barwach, niezbyt wielka, acz pojemna szafa, coś o ładnej nazwie ,,biurko" (nieużywane zwykle przez Feliksa), a obok niego stały dwa krzesła. Na podłodze leżał sobie w spokoju biały puchaty dywan i ogółem wszystko aż raziło Polskością i znakami narodowymi.
- Jak w domu~! - zachichotał Feliks i zaczął się rozpakowywać. Gdy już skończył przypomniał sobie, że niepotrzebnie robił miejsce w szafie, bo w końcu jego siostra mieszkała w innym pokoju. - Totalnie należałoby ją znaleźć... - burknął sam do siebie, jednak po chwili dostał w ręce świeżo kupioną gazetę o nazwie: ,,21.WIEK History revue" i zaczął ją czytać. Jakoś tak, zupełnie przez przypadek trafił na czasy Napoleońskie i zaczął przeklinać pod nosem w stronę Francisa. Nienawidził do tego wracać, został w końcu, no kurde Felek, wykorzystany i uwiedziony, a to było totalnie nie fair. Rzucił więcej gazetą przez pokój i położył się na wznak na łóżku rozmyślając dlaczego Komorowski nie chciał go tu puścić.

Luksemburg

Lucie przechadzała się cichutko po korytarzu, gdy nagle usłyszała czyjeś głosy z pokoju 204. Postanowiła nie chodzić już dłużej bez celu. Nieśmiało zapukała do drzwi i poczekała na pozwolenie skubiąc rękawy bluzki.

Polska

Feliks aż podskoczył. Może siostra się znalazła? Szybko podbiegł do drzwi i otworzył je z rozmachem. Trochę się zdziwił, że odwiedził go ktoś inny.
- Hej Luksemburg... - podrapał się w głowę z zakłopotaniem. - Wchodź - otworzył szerzej drzwi i zaprosił ją gestem ręki.
Cieszył się gdy ktoś go odwiedzał. Zwykle był sam, bardziej lubiana była Fela. On musiał wylądować między Francją, a Anglią. Ale to już dawno i nieprawda. I nieważne. Może uda mu się znów z kimś zaprzyjaźnić...? Albo odnowić dawne przyjaźnie.

Luksemburg

- H-hej. Nie tak oficjalnie... - na jej twarz wyskoczyły rumieńce. Dziewczyna uśmiechnęła się i niepewnie weszła do środka. Jej uwagę od razu zwróciły kolory w jakich urządzono pokój. 'Jak fajnie~' pomyślała.
- J-jak się masz? - zrobiła obrót wokół własnej osi i poprawiła okulary. Mało osób lubiło jej towarzystwo, przez co często była osamotniona.

Polska

- Ja? No u mnie wszystko totalnie... Dopiero przyjechałem nie...? - poczuł się jeszcze głupiej gdy spojrzał na jej rumieńce. Miał wrażenie, że sam spąsowiał, co mogło być szczerą prawdą znając jego charakter.
- Ale generalnie co u ciebie? - zabrał z podłogi gazetę tym razem otworzoną na temacie Hitlera. Zacisnął na niej pięść i odłożył czasopismo na miejsce. Mimo nawrotu masy wspomnień uśmiechnął się do dziewczyny. Bardzo szczerze i szeroko.

Luksemburg

Spojrzała na gazetę trzymaną przez chłopaka. Wiedziała że musi być mu ciężko wspominać. Odwzajemniła uśmiech ze smutkiem w oczach i dotknęła dłoni blondyna.
- U mnie wszystko dobrze. S-sama niedawno się wprowadziłam... - ciężko było jej rozmawiać z płcią przeciwną. Poobrażała sobie w duchu swoją nieśmiałość i spokojnie podeszła do okna.

Polska

- Ale tak ten tenges i w ogóle... ładnie tu co? Choć jak będą wszyscy to będzie tłoczno... - coś spadło z szafy. Chłopak szybko odwrócił się w tamtą stronę i westchnął cicho.
- No totalnie... mam nadzieję, że się nie zniszczyło - podszedł szybkim krokiem do pudła. - Całe.. całe... mój Spitfire cały~! - zaśmiał się i przytulił do siebie dość spory model samolotu. - No totalne szczęście, że włożyłem go w tę folię bąbelkową czy coś. Składałem to z pół roku~! - podał dziewczynie model wielce dumny z siebie i swoich możliwości.

Luksemburg

Ostrożnie wzięła samolot do rąk. Był piękny~ Mimowolnie uśmiechnęła się.
- Sam to złożyłeś? Śliczny, masz talent. - szepnęła. - A-ale lepiej weź to ode mnie bo jeszcze coś zepsuje. A przecież jest to dla ciebie ważne... - oddała mu model i oparła się o parapet nadal się rumieniąc.

Polska

- No ważne - znów się zaśmiał. - Ale totalnie nie zepsujesz~! Już z szafy spadło to chyba nic mu nie zaszkodzi. Podszedł do dziewczyny i usiadł na owym parapecie. - To jedna z generalnie niewielu pamiątek, wiesz wszystko zostało zniszczone podczas II Wojny Światowej.
- No i jaki talent~! - dodał szybko. - To mi ten, tenges, no w najgorszych momentach pomagali. Miałem z tą szklaną częścią - tu wskazał na kabinę pilota - straszny problem. Bo jak to skleić by się otwierało i i trzymało i nie było to szkiełko nie zalepione tym całym klejem i generalnie Anglia mi pokazał.

Fela

Oczy błyszczały jej jak nigdy. Wparowała do pokoju z dzikim piskiem.
- Hejka! - wyszczerzyła się radośnie.

Luksemburg

Zaśmiała się cichutko.
- Kocham sztuke ale ona nie kocha mnie~ Ostatnio namalowałam obraz tylko że zamiast płótna użyłam pościeli. I wyprali arcydzieło. - delikatnie dotknęła kabiny. - Anglia ma na prawde sprawne palce. Szkoda że masz tak mało pamiątek... - posmutniała.

Polska

- No mało - tu wparowała siostra. - FELICJA~! - ucieszył się. Tak dawno się nie widzieli. rzucił się na dziewczynę i ją wytulał. Po chwili jednak wrócił do tematu. - Oj no... Jak oni mogli... To jest totalnie nie fair. A co do sprawnych palcach Anglii... - zaśmiał się szczerze - wiem o tym durniu nawet za dużo. Wiesz ta cała emigracja i Bitwa o Anglię i przez to... - spojrzał na siostrę a potem na Luksemburg. - ... znam go lepiej niż Licię. No bo z Torisem nie mam dobrych kontaktów od... od II Wojny Światowej. I w ogóle...

Fela

- ...he?
Przekrzywiła głowę, nie bardzo orientując się w temacie. Jak zwykle.

Luksemburg

Zarumieniła się i od razu speszyła na widok jeszcze jednej osoby. Nieśmiałość nie jest fajna... jedną osobę przeżyjesz ale dwoje to już za dużo.
- Współczuje Ci. - posłała mu smutny uśmiech. Zawsze bolało ją serce gdy mówiła o takich sprawach... A miała ona bardzo miękkie serce. Spojrzała na blondynkę. - M-my się chyba jeszcze nie znamy...

Polska

- No to totalnie moja siostra~! Felicja no~! - puścił dziewczynę i wyszczerzył się. - No i nie współczuj. Ludzie chcą z Brytyjczykami współpracować. Litwini nie mają do nas zaufania, a my nie ufamy Niemcom. Takie jakieś to wszystko pokomplikowane~! - burknął i delikatnie się naburmuszył. Był niezdecydowany jak i jego ludzie. Alfred go ignorował. Po tym wszystkim co ten dla niego zrobił. jak Anglia i Francja i w ogóle... - I wszyscy są w ogóle nie fair~!