207 - Monako

Monako

Przestronny pokój o ścianach w kolorze écru. Jest tam łóżko o żelaznej ramie przykryte jasnoróżową narzutą, obok stoi mały stolik, na nim kilka książek i zdjęcie w prostej ramce. Obok stoi miękki fotel. W pokoju jest też duża szafa z ciemnego drewna oraz pasujący do niej sekretarzyk i toaletka. Na podłodze dywan w roślinne wzory, na ścianie obraz. Wszystko jest porządnie poukładane i na swoim miejscu.
Łazienka wyłożona jest zielonymi kafelkami z roślinnymi motywami. Wanna jest duża i mosiężna, na ścianie wisi lustro w zdobionej ramie.

Marguerite weszła do pokoju, zdjęła kapelusz, płaszcz i rękawiczki i schowała je do szafy. Usiadła w fotelu i przymknęła oczy. “Nareszcie na miejscu” - pomyślała.

Luksemburg

Lu usłyszała, że właśnie dzisiaj do hotelu przyjechała Monako. Bardzo lubiła ową dziewczynę pomimo, że nie była pewna czy z wzajemnością. Uśmiechnięta poprawiła różyczkę we włosach i zapukała dwa razy do drzwi.

Monako

Słysząc pukanie Marguerite podniosła się z fotela i poprawiła sukienkę. Otworzyła drzwi i odsunęła się trochę, żeby wpuścić Lucie. Była zadowolona z jej wizyty, Lu była taką miłą i uprzejmą dziewczyną.
- Proszę, wejdź. Miło mi cię znów widzieć.

Luksemburg

Lulu zanim weszła delikatnie dygnęła, podnosząc rąbki sukienki i schylając główkę.
- Mi Ciebie również. - obdarzyła dziewczynę szerokim uśmiechem. - Wspaniale, że przyjechałaś! Dawno się nie widziałyśmy. - spokojnie weszła do pokoju przyglądając się wnętrzu.

Monako

Margot zamknęła drzwi i odwróciła się do Lulu.
- Tak, dużo czasu upłynęło od naszego ostatniego spotkania. Siądziesz? - wskazała na fotel. - Przepraszam za ten nieporządek, ale dopiero przyjechałam.
Powstrzymała się od nerwowego rozejrzenia się po pokoju. Denerwowała się, czy coś nie jest nie tak. Może Lu coś się nie spodoba?

Luksemburg

- Jasne. - usiadła i jeszcze raz przyglądnęła się pokojowi. - Masz nadal ten obraz! - wskazała na arcydzieło. - A ty nie siadasz? A poza tym jak pierwsze wrażenie o hotelu? - skrzyżowała nóżki i zamyślonym wzrokiem wpatrywała się w okno.

Monako

- Hotel sprawia bardzo dobre wrażenie. To nie to co, Monte Carlo... - skrzywiła się ledwie zauważalnie, kiedy pomyślała o kasynach. Nie lubiła ich. Może nie samych kasyn, ale tego, że kojarzona była przede wszystkim z nimi. - Przyjemne miejsce.
- Ten obraz, tak, nadal go mam. Nigdy nawet nie pomyślałam o pozbyciu się go. Jest naprawdę piękny. - szybko zmieniła temat i usiadła. - Poza tym, nie codziennie dostaje się prezenty od tak utalentowanych artystek.

Luksemburg

Momentalnie się zarumieniła. Inni często prawili jej komplementy, ale było to dla niej strasznie dziwne. Nerwowo zaczęła się bawić sukienką.
- Dz-dziękuję... - uśmiechnęła się nieśmiało i poprawiła okulary. - Zapomniałabym... Będziesz obchodzić razem z nami Święta~? W tym roku urządzamy taką jakby imprezę z tejże okazji.

Monako

Święta... Jak ona lubiła tą atmosferę. Uśmiechała się na samą myśl. Cudowna mieszanina tradycji francuskich i włoskich, a mimo to jej własna. Jak miło, że proponują jej udział w tej uroczystości.
- Oczywiście, będę zaszczycona mogąc spędzić z wami święta. To cudowny czas, niesie ze sobą tyle radości. Może mogłabym w czymś wam pomóc?

Luksemburg

Uradowana aż wstała z siedzenia.
- Naprawdę~? - zarumieniona odwróciła wzrok. - T-to znaczy... będę zaszczycona jeżeli spędzisz je razem z nami. I tak, pomoc się przyda. Mamy duuużo roboty i tylko ja i Feliks zgłosiliśmy się do pomocy...

Monako

Rozbawił ją widok uradowanej dziewczyny. Żeby tak cieszyć się z drobiazgów.
- Oczywiście. Z chęcią wam pomogę. Czym mam się zająć? - spytała, poprawiając okulary i uśmiechając się lekko.

Luksemburg

- Może pójdziemy razem na zakupy? No wiesz, żeby kupić prezenty i te sprawy. - uśmiechnęła się szeroko. - Mamy tutaj wspaniałą aleję, gdzie sklepów jest pod dostatkiem. Uwielbiam kupować prezenty, a jeszcze bardziej je dawać~! - rozmarzona zrobiła obrót wokół własnej osi i ujęła dłonie dziewczyny.

Monako

- Tak, możemy pójść na zakupy. - uśmiechnęła się szerzej. - Musisz mi pokazać wszystkie ciekawsze sklepy. Zgoda? - przechyliła głowę w oczekiwaniu na odpowiedź.

Luksemburg

Na jej twarz wkradł się jeszcze szerszy uśmiech niż do tej pory.
- Oczywiście~ Dawno nie robiłyśmy czegoś razem~ - mimo, że Lucie była starsza od Margot można by pomyśleć, że jest ona pod względem zachowania dużo młodsza.

Monako

- Wspaniale. Nie mogę się doczekać. - naprawdę starała się opanować, żeby nie wybuchnąć serdecznym śmiechem. Dawno nie miała okazji do dobrej zabawy, a to na taką się zapowiadało.
- Tylko... - zawahała się. - Nie wiem co mam komu kupić. - trochę posmutniała.