Rynek

Polska

Prostokątny plac. W samym centrum jest fontanna, a naokoło niej ławki (osobny temat).
Rynek to wielkie miejsce spotkań, naokoło są kawiarnie, restauracje, sklepy. Na samym placu znajdują się małe drewniane stoiska, gdzie można kupić ręcznie robione rzeczy.
Po jednej jego stronie stoi stary ratusz, zaś po drugiej równie zabytkowy kościół.

Polska

Przeszli przez rynek. Feliks zatrzymywał się co chwilkę przy jakimś straganie.
- O ja... Jaki totalny drewniany konikkk... - westchnął do małej figurki.
Była bardzo starannie wykonana i naprawdę chciał ją sobie kupić, ale nie wiedział ile zapłaci za jedzenie. Tak więc oderwał oczy od figurki i ruszył w stronę najbliższej restauracji.

Gość

- Hm...
Stanęła przy straganie i uśmiechnęła się do sprzedawczyni - kobiety w średnim wieku. W sumie, ona nie lubiła takich drobiazgów. Wolała biżuterię, toteż nie rozumiała fascynacji figurką. Ale kupiła ją, po czym pobiegła za nim i złapała go za ramię, po czym wymijająco cmoknęła w policzek i wręczyła drewnianego konika.
- Widziałam, że ci się spodobał, tak więc proszę.

Polska

Przez chwilkę stał wmurowany.
- Dziękuję~! - przytulił ją mocno. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję,dziękujędziękujędziękuję... - był cały czerwony. Chyba złamał już trzy prawa unijne: o intensywności rumieńców, długości dziękowania i tulenia.

Gość

- Ej, no, już, nie musisz mi dziękować, to nic takiego~. - Poklepała go niepewnie po plecach, jedną ręką obejmując za kark. Uśmiechnęła się pod nosem. W sumie, to dziękowanie i tulenie było bardzo przyjemne.

Polska

Odsunął się wciąż czerwony jak zgrzewka pomidorów. W końcu zabrał od niej figurkę.
- Ekhm... To może już pójdziemy...? - zdanie przerwał głośny dźwięk wychodzący z jego żołądka. - Generalnie przepraszam - teraz był już czerwony po same czubki uszu. Policzek go delikatnie piekł.

Polska

(inna gra)
Szedł obok Luka. Koń którego dostał przyjemnie ciążył mu w kieszeni. Poza tym było dość zimno, a chłopak zapomniał szalika. No cóż.
- To jest rynek tego miasta~! - powiedział okręcając się dookoła własnej osi na pięcie.
Zaprowadził go między stragany z rzeczami z całego świata.
- Ty patrz... - pokazał na ręcznie robioną ramkę na zdjęcie - jest dla dwóch osób. Jedna bierze jedną część zdjęcia, a drugą drugą!

Luksemburg

- Jakie cuda~ - Luka zadowolony oglądał dzieła. - Nigdy nie miałem czegoś takiego. - dokładnie przyjrzał się ramce i po chwili zastanowienia stwierdził:
- Chyba ją kupię. Tylko komu dam drugą część...?

Polska

- Ktoś kogo polubisz to dostanie - zaśmiał się głośno* -serce to symbol miłości ne? - wskazał na małe czerwone serduszka w rogach ramek- I to jakie totalne... - westchnął.
Był romantykiem. Lekkim, nieuleczalnym, realistycznym ale jednak romantykiem. A już w szczególności kochał takie pierdoły.

Luksemburg

Chłopak chwilę się zastanowił.
- Nie mam nikogo takiego... - uśmiechnął się smutno i obrócił w rękach książkę. - Chociaż zawsze ktoś się może znaleźć...

Polska

Chłopak mocno go objął.
- Nie szukaj - sam przyjdzie - zaśmiał się głośno. Patrzył na chłopaka kątem oka. Tak zupełnie mimowolnie. Przyjemnie było mieć go w swoich ramionach.

Luksemburg

- T-taa Masz rację. - zarumienił się czując ciepło chłopaka. Nie wiedział czemu ale dobrze mu było w towarzystwie Feliksa. Czuł się bezpieczny. Powędrował myślami gdzieś w przyszłość i ostatecznie zdecydował.
- K-kupię ją. - gdy pakunek spoczął w jego dłoniach uśmiechnął się do Polski. - G-gdzie teraz?

Polska

- Kurs fontanna~! - zawołał chłopak.
Był lekko niezdecydowany czy puścić chłopaka, jednak po chwili to zrobił. Złapał go jednak za rękę i pociągnął do wodnej rzeźby.
Zatrzymał się jednak po drodze i kupił sobie dłuugi szalik. Był biało-czerwony i Feliks nie wiedział jak go założyć, by ten nie walał się po śniegu. W końcu zarzucił część Luksemburgowi na szyję i zaprowadził go pod fontannę.

Luksemburg

- Łał. Niesamowita. - wskazał na całą rzeźbę. - Ile bym dał żeby tak rzeźbić~ Oj, przepraszam... gadam tylko o jednym i nic z tego nie wychodzi, przepraszam. - zaśmiał się i jeszcze raz spróbował ogarnąć całą fontannę.