204 Rzeczpospolita Polska

Fela

Odwróciła wzrok, uparcie wpatrując się w futrynę drzwi.
- Ty mnie debilu nie łap za słówka, bo jak się wkurzę to przez miesiąc nie usiądziesz. On coś do ciebie czuje. Ja to WIEM. Uwierz mi i spróbuj zaufać choć ten jeden raz...

Polska

Spojrzał na nią.
- Ufam ci. Ale jak się nie uda to będziesz mnie pocieszać... - coś mu świsnęło we łbie. - Ten tenges... - zamyślił się na chwilkę. Ale nie miał zamiaru mówić jej o ręce. Ujmie to w inny sposób... - metoda małych kroczków to się nazywa. Pójdę wrzucić go do stawu - wyszczerzył się.

Fela

- ...małych kroczków? Do stawu? Niee, tobie się na dekiel już serio rzuciło. I to ma ci niby pomóc, tak? - pacnęła się otwartą dłonią w czoło. - Brat ,ja cię grzecznie błagam, ty już nic nie kombinuj.

Polska

- No do stawu. W ogrodzie jest taki jeden. I widziałem, że tam są kamienie... Jak do niego wpadnie, chodząc po nich, to mi pomoże wyjść - zaśmiał się. Dla niego to było oczywiste. Spędzą trochę czasu. - A jak znajdziemy się w ogrodzie to... hmmm... wyciągnę do na piwo by mu podziękować, a jak będziemy przechodzić przez ogród to się nie powstrzymam.... - zaśmiał się. Znów

Fela

Czy on serio tak chciał zrobić? Padła do tyłu jak zabita, krztusząc sie śmiechem. Tak, ona potrafiła wiele dziwnych rzeczy...
- Nie, nie , nie. Wymyśl coś bardziej... no coś bardziej no. Woda jest zimna i nie sprzyja romansom. Wiem co mówię, ja i Tosiek tego doś- gwałtownie ucięła, zdając sobie sprawę z tego co powiedziała.

Polska

- Ty i HISZPANIA~! -ryknął śmiechem. - Nie no spoko, on jest lepszy niż Prusy. Ale skoro masz takie doświadczenia... To... Po prostu znów mu się zwalę na łeb - wzruszył ramionami.

Fela

- Milcz jak do mnie mówisz! - skoczyła na niego i przewaliła pod siebie. - Ja z nim nie romansuję! Przejęzyczyłam się. - po chwili się uspokoiła i legła na nim jak zabita. - Nie upijaj się. Proszę.

Polska

- Nie upiję się. No bo po co~! Pójdę i dam mu butelkę polskiej wódki w podzięce i po rozprawiam o starych dobrych czasach - uśmiechnął się. - A potem coś się wymyśli. Idź popodrywaj Pruską zarazę - posłał jej szczery słowiański uśmiech. - Chce być na twoim ślubie jeszcze kawalerem.

Fela

Zmrużyła oczy i ugryzła go w nos. - Jak ja ci ślub zrobię, to... uhm, nie ważne. Po prostu nie zrób z siebie idioty, dobrze? Nie naciskaj zbytnio, jeśli nie będzie takiej potrzeby. Arthur jest otwarty po alkoholu. Jak księga.

Polska

Spojrzał na nią wielkimi oczyma.
- A ty skąd to wiesz? I jaki ślub? - nic nie pojął dureń jeden.

Fela

- Skąd wiem? Hmmm, powiedzmy, że też nie powiedziałam ci wszystkiego. Ale nie musisz o tym wiedzieć. Jeszcze nie teraz. A ślubu też na razie nie będzie. Zgoda? - mrugnęła figlarnie.

Polska

I w tej chwili chłopak poczuł się beznadziejnie. Jednak nie dał po sobie tego poznać.
- To ja idę po wódkę, bo swoją już wypiłem - zaśmiał się lekko rumieniąc, po czym wyszedł z pokoju. - Dzięki siostra~!
Nie był jednak wyjątkowy... Zresztą... Co za różnica?

Fela

- Debil z ciebie Feliksie. Jeden, wielki debil.... - mruknęła pod nosem. Czy to jej wina, że wiedziała o takich rzeczach od innych? Zaraz, kto jej to powiedział... nie mogła sobie przpomnieć. A on uznał... o kurwa.
Szybko zerwała się z miejsca i wybiegła za nim.
- Brat, to nie tak jak ty myślisz! Zaczekaj!

Polska

Jednak... Feliksa już nie było. Pijaństwo było dobre. W melinach miał niezłą sławę, ale... Chłopak wiedział, że Arthur nie poszedłby na własną rękę z jego siostrą. Nawet po pijaku by ich odróżnił, mimo, że czasem zdarzało mu się mówić, iż Polska jest Rosją. A po drugie Brytyjczyk nie wpadłby sam do Warszawy, a Felicja nie pojechała do Wielkiej Brytanii. Właśnie ze względu na politykę między tymi państwami.
Monopolowy był niedaleko... A jaki wybór~!

Fela

Po prostu się rozryczała. Nagle. Skuliła sie za jego łóżkiem, szlochając jak nienormalna. Przez co ryczała? Przez swoją głupotę.
-Brat, nie rób mi tego. - załkała błagalnie. I tak jej nie usłyszy, ale...
Teraz uświadomiła sobie jak to musiało wyglądać. Tak go namawiała do związku z Arthurem, a jej ostatnie słowa zabrzmiały jakby sama z nim była. A to nie prawda!
- Słyszysz, brat? Nie prawda!