Aleja

Luksemburg

Zaśmiała się jeszcze raz. Ten całus... był taki miły~
- Nad czym się tak zamyśliłeś~? - przeczesała włosy palcami i obdarzyła go szerokim uśmiechem. Przy nikim innym nie czuła się tak pewnie i wesoło. Zastanowiła się raz jeszcze na sensem jego wypowiedzi.
- Śmiać się... Dobrze, ale musisz obiecać mi jedno... - podniosła paluszek do góry i zaczekała na jego reakcję.

Moherowy nińdzia

- Przypomniało mi się morze... - Zgrabnie wymigał się od szczegółowej wypowiedzi. Nie chciał poruszać tematów ich Byłych w takiej chwili. - Cóż mam ci obiecać, cheri? - Ponownie pocałował ją w policzek.

Luksemburg

- Morze...? - uśmiechnęła się. - Rzadko je widuje, ale chętnie pojechałabym tam kiedyś. - popatrzyła na niego słodko i wyeksponowała wargi po czym zrobiła minę zwycięzcy. Przymknęła jedną powiekę i ułożyła palec na policzku.
- ...że Ty też będziesz się dużo śmiał. - długo ze sobą walczyła, ale przełamała się. Nachyliła się powolutku i ucałowała go delikatnie w policzek. Zawstydzona szybko wróciła na miejsce i schowała się za bukietem róż.

Moherowy nińdzia

- To jeśli będziesz grzeczna, może cię tam zabiorę... - Zerknął na jej wargi, po czym, szybko przeniósł wzrok na jej oczy. Westchnął, głaszcząc ją po włosach. - Byłoby łatwiej, gdyby warunkiem byłoby "częste całowanie się z Lulu". - Po czym zaśmiał się cichutko widząc jej czerwoną twarzyczkę.

Luksemburg

- Byłoby wspaniale. - obdarzyła go szerokim uśmiechem i przygryzła wargę. - A... chcesz...? - spojrzała na niego nieśmiało i momentalnie odwróciła wzrok. Przyłożyła paluszek do ust i zrobiła niewinną minkę patrząc prosto w jego tęczówki.

Moherowy nińdzia

- Chcę. - Uśmiechnął się, wziął jej paluszek z ust i ponownie ją pocałował. Czuł się niesamowicie. Ha! Ciekawe, czy ona też tak się czuła. - Pojedziemy tam tylko my. Morze jest piękne, lecz też niebezpieczne...

Luksemburg

Nie spodziewała się kolejnego pocałunku, ale jego usta szybko ją otumaniły. Czuła się świetnie. Jak prawdziwa księżniczka... Gładząc dolną wargę paluszkiem wpatrywała się zamglonym wzrokiem w niego.
- Nigdy tam nie byłam. Morze widziałam tylko z daleka. Musi być tam pięknie~ - przygryzła wargę. Nadal czuła na sobie jego pocałunek. Był słodki niczym cukierek.

Moherowy nińdzia

- Zależy. Będąc nad polskim morzem długo się zastanawiałem, czy ta woda nie jest skażona... - Zaśmiał się widząc minkę Lu - Natomiast woda w morzu Egejskim jest cholernie słona i nie radzę nurkować tam bez okularów. Ale jest za to niesamowicie piękna... - Westchnął.

Luksemburg

- Wnioskuje, że dużo podróżowałeś. N-nie śmiej się~! - zarumieniona ukryła twarz w dłoniach. Strasznie wstydziła się swoich reakcji i niekontrolowanych ruchów. - Chciała bym zwiedzić wszystkie te miejsca. - rozmarzona popatrzyła na przechodniów. Większości bardzo się śpieszyło, ale niektórzy rozkoszowali się wieczorną porą. Zadrżała, gdy wiatr się wzmocnił. - Z-zimno mi.

Moherowy nińdzia

Ale na przekór on zaśmiał się jeszcze głośniej. Kiedy się uspokoił, chwycił ją za nadgarstki i odjął jej dłonie od twarzy.
- Wiesz, jeździ się tu i tam, to na konferencje, to na wakacje... - Wzruszył ramionami. - Zabiorę cię kiedyś ze mną. - Pocałował ją w czoło. Po chwili wziął ją pod pachy i bez ceremonialnie posadził ją sobie na kolanach obejmując ją tak, aby było jej jak najcieplej.

Luksemburg

- Jeżeli tak, to chętnie pojadę. Ja nie mogę za bardzo wyjeżdżać... Szef ledwo zgodził się na przyjazd tutaj... - położyła nieśmiało ręce na jego klatce piersiowej i oparła głowę na jego barku. Z zamkniętymi oczami zaczęła cichutko śpiewać wyliczankę po francusku. Nie wiedziała czemu akurat to, ale była w tak dobrym nastroju, że mogła równie dobrze zaśpiewać wszystko.

Moherowy nińdzia

Uśmiechnął się.
- Pogadam z twoim szefem. Od razu ci pozwoli, zobaczysz! - Pocałował ją w czoło i zaczął ją kołysać w rytm śpiewanej przez nią wyliczanki. - Najpierw zabrałbym cię do Grecji nad morze, potem... może do Turcji... A następnie do Włoch, pokażę ci Santa Maria... - Urwał, przypominając sobie pewne wydarzenie z przeszłości. - We Florencji... - Dokończył po chwili wahania.

Luksemburg

- Byłoby wspaniale... - uśmiechnęła się i zastanowiła przez chwilę nad pozycji w jakiej się znaleźli. - Nie jestem ciężka...? - delikatnie pomachała nogami i znów przeanalizowała jego wypowiedź. Bardzo zdziwił ją fakt, że umilknął. - Wspomnienia? - spytała ostrożnie wtulając się w niego. Miał bardzo przyjemny zapach. Pierwszy raz czuła się bezpieczna. Bycie małym państwem pomiędzy tyloma wielkimi było naprawdę trudne... Nic więcej nie powiedziała tylko zaśpiewała kolejną piosenkę tym razem po niemiecku.

Moherowy nińdzia

- Ty? Ciężka? - Uniósł obie brwi do góry jakby to było coś niemożliwego. - Non! Wręcz przeciwnie, jesteś leciutka. - Zaczął ją masować po plecach aby ją ciut ogrzać. - Ta... - Znowu się zamyślił. Pamiętał ten dzień, jeden z tych, które... A z resztą, nie ważne...

Luksemburg

- To dobrze~ - zamruczała, gdy zaczął ją masować. Po chwili jednak znów podjęła rozmowę. - Jesteś smutny. - stwierdziła uparcie i odsuwając się od niego popatrzyła mu w oczy. - O co chodzi...? - spytała niepewnie. Zmartwiło ją zachowanie chłopaka.