Sala Balowa

Luksemburg

Kiwnęła w stronę rudowłosego i wyjrzała przez okno. Naprawdę było ślicznie. Przez cały dzień napadało mnóstwo śniegu a teraz wyglądał wspaniale w świetle delikatnych promieni księżyca.
- Nie ma sprawy. Dziękuję i nawzajem. - przytuliła ją do siebie. - Musimy częściej chodzić na zakupy~!

Gość

Podszedł, do najbardziej znanych mu osób. To znaczy Francisa, którego szczerze nie znosił, za to, że napastował mu brata (ale cicho, zapomnijcie, że go to coś obchodzi) i Polski, którego poznał by na kilometr. To była wielka zasługa opatrunku na policzku. Zupełnie jak kiedyś. Rozsiadł się obok nich.
- Cześć, Poland...

Moherowy nińdzia

Westchnął.
- Przejmujesz się. Będzie dobrze! O! Miło cię widzieć, Szkocjo! - Wstał z miejsca, po czym powiedział do Polski. - Pomożesz mi rozdawać opłatki, prawda? - Po czym klasnął w dłonie. - Dobra! Spokój wszyscy! Każdy po opłatku weźmie ode mnie i od Polski! - Po czym poszedł z jednym talerzykiem, zostawiając Polsce drugi, w stronę Lu. Kiedy brała opłatek ponownie ją pocałował pytając:
- Jak się czujesz, cheri?

Polska

Polak spojrzał na Francisa, wziął talerz i pociągnął za sobą Szkocję, dając mu pierwszy opłatek. Z braku laku Scott był lepszy niż Maria. To znaczy, miał z nim lepsze kontakty, bo żadne. Zaczął rozdawać ten ,,chleb Boży"

Luksemburg

Cała rumiana popatrzyła mu nieśmiało w oczy i lekko się oblizała. Dziwie się czuła, gdy całował ją przy wszystkich, ale jej to nie przeszkadzało.
- Nie narzekam, dziękuję, że pytasz. - uśmiechnęła się szeroko. Wzięła Monako za rączkę i zwróciła się do Francji.
- Margot, Francis. Francis, Margot. - przedstawiła ich sobie.

Fela

Dziewczyna ruszyła w stronę Feliksa. Sukienka sięgajaca do kolan powiewała przy każdym jej ruchu. Cmoknęła brata w policzek i wzięła opłatek.
Posłała lekki uśmiech rudowłosemu i przeniosła wzrok na Gilberta.

Gość

Westchnął ciężko i stanął za chłopakiem. Poczekał aż ten odda opłatki, by złożyć mu życzenia. No bo... Nie znał tu nikogo. No jeszcze Prusy kojrzył, coś z okresu Wojny Siedmioletniej czy coś w tej deseń. Spojrzał na dziewczynę która pocałowała go w policzek. Szturchnął chłopaka w ramię.
- Siostra, tak?

Maria

Wstała i z gracją podeszła do blondyna. Nie zaszczycając go spojrzeniem, ale patrząc z ciekawością w oczach na Szkota, zgarnęła opłatek.

Moherowy nińdzia

- Witam! - Pocałował ją w dłoń, po czym dał jej opłatek. - A ja idę dalej! - Mrugnął do nich po czym poszedł dalej rozdawać opłatki.

Monako

Podała mu rękę, dygając.
- Witaj Francisie. Niezmiernie miło mi znów cię zobaczyć.
Nie uśmiechała się, była tak oficjalna, jak tylko mogła w tej sytuacji.

Maria

Po połamaniu się praktycznie ze wszystkimi opłatkiem usiadła na krześle. Spojrzała na kawałek 'ciała Bożego' w dłoni po czym wsunęła go do ust. Wygładziła materiał sukienki dłonią, i niedbale poprawiła włosy.

Gość

Trzymając opłatek od Franka, stał za Marią z dziwną miną.
- Ekhem, miałem zamiar podzielić się z tobą tym czymś... - spojrzał na trzymany opłatek, pukając ją w ciągle w ramię, nawet jeśli już sie do niego odwróciła.

Fela

Łamanie się opłatkiem zajęło jej trochę czasu. Z Feliksem spędziła go więcej oczywiście.
Siadła na powrót na swoim miejscu, ciekawskim spojrzeniem oglądając rodzeństwo.
Został tylko Gilbert.

Maria

Pacnęła go otwartą dłonią w czoło.
- Jesteś taki głupi, że czasami mam wątpliwości, czy jesteś moim bratem. PRZESTAŃ MNIE PUKAĆ, ZAWIESIŁEŚ SIĘ?

Polska

W końcu odłożył talerze.
- No siostra - zaśmiał się. - No to ja ci życzę... No... wszystkiego totalnego - uśmiechnął się szczerze i podał mu opłatek. W sumie nie miał co powiedzieć. Z resztą osób poszło łatwo. Potem wrócił do Szkota. Siostrę podrywał Prusy, Francis randkował z Lulu, inne dziewczyny trzymały się ze sobą, a on wolał się nie mieszać w tłum osobistości innej płci.