104 - Polska

Fela

- Jasne... no, to teraz powiedz grzecznie prawdę~ - palcami przejechała po jego mostku. - Proszę~ - uśmiechnęła sie słodko, nosem muskajac jego policzek. - I tak wiem, ze mi powiesz...~

Polska

- Siostra... - westchnął ciężko - co ty chcesz wiedzieć? - mruknął zrezygnowany. - I ,,wszystko" znaczy tyle co i nic, więc się sprecyzuj... Jakieś pytania?

Fela

- Co chcę wiedzieć? No jak to co? Co do niego czujesz! Bo ja to widzę. Masz rumieńce. I roziskrzone oczy. I nie zwalaj wszystkiego na alkohol. Coś musi między wami być. Gadaj. - usiadła na nim wygodniej.

Polska

- Mam rumieńce, bo jesteś ciężka - mruknął cicho. - No i co mam do niego czuć? Mięta rośnie w moim ogródku, a on pachnie herbatą. Więc mięty do niego nie czuję. I co nie zwalać na alkohol jak to prawda? Jakieś jeszcze pytania?

Fela

- Myślisz że wierzę w to co mówisz~? O nie, masz mi powiedzieć PRAWDĘ. Nie cofnę się przed niczym. - na potwierdzenie swoich słów nacisnęła kolanem na jego krocze. Na palcach zaczęła nakręcać kosmyki jego włosów.

Polska

- AU~! To chociaż zadawaj konkretne pytania~! Bo ciężko mi się opowiada, jak nie wiem o czym nu~! - westchnął ciężko. Cwana była.

Fela

- Chcę znać prawdę. Wiesz o co mi chodzi~. - uśmiechnęła się drapieżnie. - Braciszku....~. Powiedz co tak serio do niego czujesz~ . - otarła się o niego, cicho mrucząc do ucha. Feliks wygladał tak słodko...~

Polska

Chłopak odsunął ją trochę od siebie i popatrzył prosto w jej oczy. By wiedziała, że nie kłamie.
- Nic nie czuję... - zaczął z chytrym uśmiechem. Na widok jej miny roześmiał się i dodał: - no dobra, dobra, fajny jest...

Luksemburg

Lu nerwowo porawiła sukienkę i biorąc kilka głębokich wdechów zapukała do pokoju Felicji i cichutko weszła. Zamykając drzwi stanęła jak słup soli a na twarz wyskoczył jej upierdliwy rumieniec.
To w jakiej pozycji zastała rodzeństwo strasznie ją... zdziwiło? Zszokowało? Nawet nie potrafiła tego opisać.
- T-to ja może przyjdę później... - zaśmiała się nerwowo odwracając wzrok.

Polska

Spojrzał na Lulu. Nadal był czerwony.
- ONA TO ROBI BO TWIERDZI, ŻE SIĘ W ARTHURZE ZABUJAŁEM~! - wykrzyczał, po czym zrzucił z siebie zaskoczoną tym wszystkim siostrę i zbiegł z miejsca zdarzenia. Teraz tylko trzeba było znaleźć dobrą kryjówką. Nie ukryje się przecież we własnym pokoju~! Feliks cieszył się, że powiedział tylko tyle.

Fela

- HELL YEAH~! WIEDZIAŁAM, ŻE JEDNAK COŚ ISKRZY! - krzyknęła za nim radośnie. Obecność Lucie jej nie krępowała. Wyszczerzyła się do niej i poklepała miejsce koło siebie. - O co chodzi?

Luksemburg

Zarumieniona przestąpiła w miejscu z nogi na nogę. Wiedziała, że nie ma co owijać w bawełnę, więc po prostu usiadła na skraju łóżka w bezpiecznej odległości od Feli.
- N-no bo... tego, no... Możemy pogadać? - odwróciła wzrok dobierając odpowiednie słowa. - Zależy mi na kimś komu mogę... zaufać. Rozumiesz? - popatrzyła na Polkę wzrokiem zbitego szczeniaka. - Więc pomyślałam o tobie... Bo... myślę, że mnie zrozumiesz i coś d-doradzisz.

Fela

Popatrzyła na nia sceptycznie.
- Francis. - stwierdziła bez zastanowienia. - Już wcześniej zauważyłam wokół was taką aurę chemii. - podparła głowę na dłoni. - Jaka jest moja rola, hm? Mam was swatać? Być ramieniem do wypłakania, gdy coś pójdzie nie tak? Doradzić następny krok? Najpierw muszę wiedzieć więcej o tym co między wami zaszło.

Luksemburg

Momentalnie umilkła przełykając głośno ślinę. Czuła, że twarz jej się dosłownie pali a serce odrobinę przyśpiesza. Próbując ukryć, że czuje się niezręcznie zaśmiała się nerwowo.
- No, w sumie... wiele. - szepnęła opuszczając głowę tak by włosy zasłoniły jej twarz. Głupio było jej mówić o TYCH sprawach. Do tej pory nie miała takich problemów, więc wszystko było dobrze, ale teraz potrzebowała rozmowy. Dłuugiej rozmowy.

Fela

To będzie dłuuuuuuga rozmowa, pomyślała.
- Dobra, nie musisz mi zdradzać szczegółów, odpowiadaj, eeee.... obiektywnie. Spałaś z nim? Tak czy nie?
Oparła się o ramę łóżka, patrząc na nią wyczekująco.