104 - Polska

Luksemburg

Zawstydzona sztywno usiadła na baczność układając ręce na kolanach. Miejsce w którym spoczęły usta chłopaka zapiekło. 'Czego się denerwujesz, głupia?' Skarciła się w myślach.
- D-dopiero się wprowadziłam i... jeszcze nie mogę powiedzieć. - uśmiechnęła się i poprawiła okulary. - Ale pierwsze wrażenie było świetne... i jeszcze te pokoje... - zaczęła nerwowo bawić się palcami.

Fela

- Francis, onieśmielasz ją! - wyszcerzyła się, siadając mu na kolanie. - Nie martw się, pierwsze chwile są trochę trudne, ale później idzie już z górki.

Moherowy nińdzia

Zaczął ją drapać po plecach.
- Fela ma rację. Przyzwyczaisz się do nas. - Puścił oczko Lulu. - A byłaś w ogrodzie?

Luksemburg

'Miła, ładna, odważna' Lulu wynotowała sobie w myślach. Czemu ona nie mogła taka być?
- N-na prawdę? W takim razie n-nie martwię się. Liczę na waszą pomoc. - schyliła główkę i zaczęła miąć materiał sukienki.

Fela

Zamruczała gardłowo.
- Przyzwyczaić? Do nas? To nie możliwe~! - uśmiechnęła się.

Luksemburg

- W ogrodzie? N-nie. - speszyła się troszkę. 'Oni są ze sobą na prawdę blisko' stwierdziła. 'Za dużo myślisz'.
- Myślę, że spróbuje się przyzwyczaić. Mam dużą cierpliwość... - zaczęła niepewnie. Lubiła rozmowy, ale nie miała śmiałości by zacząć i kontynuować.

Moherowy nińdzia

Rozczochrał Feli włosy.
- Śmieszne! - Uśmiechnął się do Lulu. - Na mnie możesz zawsze liczyć. Pokój 101, jakbyś czegoś potrzebowała.

Fela

- Jakbyś potrzebowała przytulenia na noc~ -teatralnie przykłada dłoń do czoła. - Nie czochraj moich włosów~!

Luksemburg

- 101 - powtórzyła i odwzajemniła uśmiech. Blondyn był bardzo miły, tak samo jak Felicja. Zaczęła przekręcać pierścionki na palcach. Nie miała pojęcia czemu się tak denerwuje. - Ch-chętnie poszłabym na spacer do ogrodu. - szepnęła z rumieńcami na twarzy.

Moherowy nińdzia

Uśmiechnął cię.
- Jeśli chcesz, możemy się teraz tam przejść. To naprawdę piękne miejsce warte zobaczenia! - Posmyrał ją dłonią po policzku.

Luksemburg

Można powiedzieć, że zrobiła się momentalnie czerwona jak pomidor. Tępo przytaknęła odwracając wzrok. Przeklinała w myślach swoje serce. Czemu musiało nagle przyśpieszyć? Złapała chłopaka za rękaw i uśmiechnęła się nieśmiało.
- J-jeżeli ma ktoś z was cz-czas... t-to tak.

Moherowy nińdzia

Spojrzał na Felcię.
- Jeśli pozwolisz, wezmę ją na przechadzkę. A ty, już! Szoruj do Prus! - Ostatnie słowa wyszeptał Felci do ucha, po czym chwycił ją za ramiona i zsadził sobie z kolana. Wziął Lulu za rękę i pociągnął ją w stronę drzwi.
- Au revoir, Fela! Wrócimy tu jeszcze do ciebie! - Posłał jej wzrok znaczący "ale najpierw idziesz do Prus".

Luksemburg

Nic nie powiedziała tylko powolutku ruszyła za Francisem. Serce obijało jej się o żebra a krew nadal nie chciała odpłynąć z twarzy. Zauważyła, że chłopcy mają takie dłonie by idealnie pasowały do dłoni dziewczyn.
- Dz-dziękuję. - szepnęła i nie mogła się doczekać by zobaczyć ogród.

Fela

Zarumieniła się gwałtownie. Rzuciła we Francuza poduszką. - Ja nigdzie nie idę!

Moherowy nińdzia

Zanim wyszedł z pokoju, spojrzał na Felcię karcąco.
- Jeśli nie ty, to on przyjdzie. - Zaśmiał się widząc jej minkę i opuścił pokój wraz z Lulu.